Όταν στην πατρίδα μας για κάθε 10 ευρώ κέρδος, περίπου τα 6 ευρώ κατευθύνονται σε διάφορους φόρους και τέλη, πόσο τελικά ρεαλιστική είναι η προσδοκία ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας και μάλιστα άμεσα;
Ενώ ο ονομαστικός συντελεστής φορολόγησης είναι 39%, ο πραγματικός, με την προσθήκη των διαφόρων φόρων και τελών, διαμορφώνεται στο εξωπραγματικό 57,5%. ΕΝΦΙΑ, ΕΦΚ, Δημοτικά τέλη και φόροι, ΕΡΤ, τέλος ΑΠΕ, τέλος διαφήμισης κλπ, είναι μερικοί από αυτούς που απομειώνουν καθημερινά τη χαμένη ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων.
Τελικά, κι αυτό έχει γίνει ολοφάνερο οι υπερβολικοί φόροι μειώνουν πολύ την εισπρακτική ικανότητα του κράτους. Αυτό συνεπάγεται την αδυναμία εκπλήρωσης των όρων των δανειακών συμβάσεων που έχει υπογράψει η χώρα μας, με αποτέλεσμα να πλήττεται όχι μόνο η ιδιωτική οικονομία, αλλά και η ίδια η λειτουργία του κράτους. Και βέβαια πιθανή μερική αδρανοποίηση της λειτουργίας της κρατικής μηχανής, έχει αυτόματα αρνητική επίδραση στο σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας.
Υπό αυτές τις συνθήκες, πως θα μπορέσουν οι εγχώριες επιχειρήσεις ν΄ αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις από το διεθνές επιχειρηματικό περιβάλλον; Πως θ΄ ανταγωνισθούν στις ξένες αγορές; Πως θα υλοποιήσουν επενδύσεις εκσυγχρονισμού και αύξησης παραγωγικότητας;
Γιατί τελικά, όλοι αυτοί οι υπέρογκοι φόροι και τα άσκοπα τέλη, ουδεμία ανταποδοτικότητα έχουν. Το αντίθετο μάλιστα… Και επιπλέον το μόνο που καταφέρνουν είναι να αυξήσουν κατακόρυφα το λειτουργικό κόστος των εγχώριων επιχειρήσεων.
Αναρωτιόμαστε πραγματικά να κάποιος έχει λάβει υπόψη του ότι όσες επιχειρήσεις έχουν επιβιώσει, το έχουν καταφέρει σε συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας. Τα capital controls έχουν φέρει σε αδιέξοδο την εγχώρια παραγωγική βάση, και ειδικά εκείνη που είναι εγκατεστημένη στην Περιφέρεια και είναι η πιο ευάλωτη στον ανταγωνισμό από ομοειδείς επιχειρήσεις που είναι εγκατεστημένες στις όμορες χώρες.
Έτσι, αντί το επιχειρηματικό περιβάλλον που διαμορφώνεται με ευθύνη της πολιτείας να ενισχύει την ανταγωνιστικότητα, την καταρρακώνει διαρκώς δημιουργώντας στις επιχειρήσεις μας ανταγωνιστικό μειονέκτημα, το οποίο μάλιστα φροντίζει να το ενισχύει καθημερινά.
Ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, και ειδικά, χωρίς να υπάρχει παραγωγική βάση.
Η συνεχιζόμενη ύφεση, η διατήρηση συνθηκών πιστωτικής ασφυξίας και η αβεβαιότητα για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας που προκύπτει από τις διαπραγματεύσεις για το κλείσιμο της αξιολόγησης, οδηγούν σε αυξανόμενη εξασθένηση τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.
Μείωση φορολογίας, χαλάρωση των capital controls και επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, μπορούν να ανακόψουν την ύφεση και την καθημερινή υπερχρέωση των επιχειρήσεων.
Η οικονομία της χώρας δεν μπορεί να βιώνει απλώς και μόνο τη συνέχιση υφεσιακών πολιτικών. Χρειάζεται το μίγμα οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζεται να οδηγεί στην απαιτούμενη ανάκαμψη για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και τη βελτίωση του επιπέδου κοινωνικής συνοχής.
Όσο η ανάκαμψη μετατίθεται στο απώτερο μέλλον, τόσο η αβεβαιότητα γι΄ αυτό το «μέλλον» θα μεγαλώνει, και ολοένα και περισσότερο ο στόχος της ανάκαμψης θα απομακρύνεται.
Άρα, το «κυνήγι» των δημοσιονομικών πλεονασμάτων είναι παραγωγικό; Η υπερφορολόγηση οδηγεί στην ανάπτυξη; Οι απαντήσεις είναι προφανείς, και το αποτέλεσμα είναι να ζούμε σε οικονομικό περιβάλλον που βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Για άλλη μια φορά θα υποστηρίξουμε ότι η διάσωση τραπεζών και κράτους δεν μπορεί να έχει ως τίμημα χιλιάδες επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας…
